این روزها روزهای فاطمه (س) و این شبها شبهای علی (ع)است.
با خودم می گویم چگونه در عمرهای کوتاه و در بهاره های محدود این
همه جوشش و شکوفایی واین همه زایش و باروری !!! جوشش که از مرز
قرن ها گذشته و از محدوده ی جغرافیا وتاریخ پر کشیده و حتی این دل خسته و
این کویر تشنه را در خود گرفته است.
این روزها روزهای فاطمه (س) واین شبها شبهای علی(ع) است بارها.باخود می گویم ((یک لحظه و این همه ارزش؟! نه سال و این همه استمرار؟!))
همین بلند گوهای دور وخسته می شنوم:(( فاطمه
ام ابیها)). و در جواب فرشته ها در مورد اصحاب کساء میشنوم :((هم فاطمه و
ابیها وبعلها وبنیها)). رسالت وولایت و امامت را فاطمه رابط است وپیوند.
اگر بیشتر گوش بدهیم میتوانیم صدای حزن آلود علی (ع) را از مد ینه ی
رسول بشنویم که باچشم اشک ونوای غربت میگوید:((اما حزنی فسمد واما
لیلی فمسهد)). راستی این فاطمه(س)در کجا ا یستاده که علی(ع) این گونه ازاو
میگوید؟ این چه انس عمیقی است که این گونه حزن سرمد می آورد؟ این چه
خورشید در خاک نشسته ای که این گونه شام دیجور به دنبال می کشد ؟
من از فرزندان فاطمه (س) می پرسم؟
بگذار تا تمامی سوالم را بگویم که من همین سوال را در مورد مادر
فاطمه (س) خدیجه کبری هم داشته ام. خدیجه چه کرده که این گونه در دل
رسول (ص) نشسته تا آنجاکه عایشه حتی پس از مرگ بر او حسادت می برد؟
این همه ارزش آیا از معرفت وشناخت و یا عشق و ایمان و یا عمل و تقوا
از کدامین ریشه سر بر گرفته ؟
ریشه ها را باید در جایی دیگر جست . چون حتی تقوا توشه ی راه است
و توشه برای رفتن کافی نیست . و همان طور که گذشته حتی عصمت کفاف
این مقصد بلند و راه دراز را نمی دهد و تحلیلی دیگر می خواهد.
راستی در او چه در خششی است که تا امروز در چشم ها و
دل های ما نشسته است و راه ها را نشانه می زند...
بارها رنج ها را شمرده ام
اما رنج تو را فقط پس از تولد تمامی وارثان زمین میتوان شمرد .
......
مرا که رنج حقیری به زمین می دوخت
و شادی نادانی به آسمان می کشید
تو در دامنی پروریدی که حلم و هدایت را پرورید.
و فریاد روشن و پیام تها جم را.
.....
از چشمه سار دست های مهربان تو
مرگ هم آب زندگی می نوشد....
یا فاطمه اغیثینی استادعلی صفای حایری